Program kulturowo-historyczny
Program kulturowo - historyczny :
- Montijo
- Alcochete
- Salinas do Samouco, Fundação para protecção e Gestão Ambiental (komplex solankowy Samouco)
- Setúbal:
- Forte de São Filipe
- Tróia:
- Passadiços Tróia Norte
- Lizbona:
- zabytkowa linia 28
- Most Vasco da Gama
- Most 25 kwietnia
- dworzec Cais do Sodré
- Hala Targowa Ribeira
- ALFAMA:
- Katedra
- kościół Św. Antoniego Padewskiego
- punkt widokowy Św. Łucji
- punkt widokowy Bramy Słońca
- zamek św. Jerzego
- Casa dos Bicos
- BAIXA:
- Praça do Comércio
- Praça do Figueira
- CHIADO:
- winda Santa Justa
- ruiny klasztoru Karmelitów
- BAIRRO ALTO
- kolejka linowo-terenowa (Elevador da Bica)
- BELÉM:
- Wieża Belém
- Pomnik Odkrywców
- Klasztor Hieronimitów
- Centrum Kulturalne Belém (Centro Cultural de Belém)
- ciastkarnia Pastéis de Belém
Montijo
Miasto leżące w pobliżu Lizbony. Pierwotnie - jako osada - zostało założone 15 września 1514 roku, kiedy to król Manuel I podpisał akt fundacyjny, nadając pierwsze prawa miejskie. Osada nosiła nazwę Aldea Galego i w 1930 roku została przemianowana na Montijo, które prawa miejskie otrzymało w roku 1985. Dotychczasowe małe miasteczko ( Vila ) stało się miastem ( Cidade )
Aldea Galega rozwijała się prężnie, dostarczając do Lizbony sól, owoce i wino. Była również kluczowym punktem dla podróżujących z Lizbony i zachodu kraju na południe i do Hiszpanii.
Most na rzece Tag nazywany Mostem Vasco da Gamy został otwarty w marcu 1998 roku i łączy Montijo z Sacavém.
Aldea Galega rozwijała się prężnie, dostarczając do Lizbony sól, owoce i wino. Była również kluczowym punktem dla podróżujących z Lizbony i zachodu kraju na południe i do Hiszpanii.
Most na rzece Tag nazywany Mostem Vasco da Gamy został otwarty w marcu 1998 roku i łączy Montijo z Sacavém.
Alcochete
Nazwa miasta pochodzi od arabskiego słowa Al. Caxete, które może odnosić się do ceramicznego pieca garncarskiego. Za czasów Cesarstwa Rzymskiego region wokół Alcochete odgrywał dużą rolę jako centrum garncarstwa. Wytwarzano tutaj amfory, które wykorzystywane były do składowania i transportu produktów spożywczych. .
Prawa miejskie Alcochete otrzymało w roku 1515, XX wieku stało się dzielnicą mieszkaniową Lizbony. Na uwagę zasługuje jednakże fakt, że Alcochete zachowało historyczną strukturę małego miasteczka i częściowo także wioski rybackiej.
Prawa miejskie Alcochete otrzymało w roku 1515, XX wieku stało się dzielnicą mieszkaniową Lizbony. Na uwagę zasługuje jednakże fakt, że Alcochete zachowało historyczną strukturę małego miasteczka i częściowo także wioski rybackiej.
Setúbal
Forte de São Filipe. Zamek św. Filipa znany jako Twierdza Św. Filipa góruje nad miastem satelickim Lizbony – Setubal, które jest miastem portowym i przemysłowym. Początki fortyfikacji sięgają XIV wieku. Powstawała z inicjatywy króla Alfonsa IV. Budowa kontynuowana była przez jego następcę - Piotra I w celu odpierania piratów i korsarzy docierających tutaj z Północnej Afryki. Ten system obronny był systematycznie rozbudowany przez włoskich architektów sprowadzonych prze portugalskich królów.
W pobliżu zamku znajduje się malutka kaplica pod wezwaniem św. Filipa – patrona zamku. Została zbudowana na planie prostokąta, posiada piękne sklepienie kolebkowe. Całe wnętrze wyłożone jest azulejos ( cienkimi ceramicznymi płytkami ) w kolorze niebieskim i białym. Ukazane są na nich sceny z życia św. Filipa.
W pobliżu zamku znajduje się malutka kaplica pod wezwaniem św. Filipa – patrona zamku. Została zbudowana na planie prostokąta, posiada piękne sklepienie kolebkowe. Całe wnętrze wyłożone jest azulejos ( cienkimi ceramicznymi płytkami ) w kolorze niebieskim i białym. Ukazane są na nich sceny z życia św. Filipa.
Tróia
Troia to półwysep w Portugalii, którego duża część należy do rezerwatu przyrody Reserva Natural do Estuário do Sado. Znajdują się tutaj ruiny rzymskiej osady Cetóbriga. Szczególnie piękne sa tutejsze plaże i wydmy.
Pierwsze wykopaliska archeologiczne przeprowadzono tu w roku 1850. Odkryto wówczas piękne mozaiki na górnych piętrach domów mieszkalnych.
Nie wiadomo, dlaczego półwysep otrzymał nazwę Troia. Przypuszcza się, że skojarzenia ze sławną Troją z Azji Mniejszej nasunęły się po odkryciu starożytnych budowli.
Zaskakujące jest położenie dwóch nekropolii i mauzoleum. Umiejscowione zostały w centrum, a nie jak to było przyjęte poza miastem. Starsza nekropolia znajduje się obok Fabryki II, a drugie – wczesnochrześcijańska przy bazylice. Mauzoleum, które ze względu na nisze w ścianach nazywane było kolumbarium, uznawane jest według najnowszych badań jako grób rodziny właściciela fabryki i pochodzi z I wieku.
Domy mieszkalne, które znajdowały się na Rua Princesa, były dwupoziomowe. Ich wystrój zachował się.
Bazylika/aula była miejscem wczesnochrześcijańskiego kultu. Posiadała kolumny, ściany zdobiło malarstwo ścienne. Polichromie te należą do największych i najlepiej zachowanych na Półwyspie Iberyjskim malowideł ściennych z okresu późnego antyku. Datuje się je na IV wiek. Przedstawiają między innymi barwne geometryczne powtarzające się wzory, motywy roślinne.
Mieszkańcy Troi utrzymywali się przede wszystkim z przetwórstwa ryb. Szacuje się, że tzw. Fabryka I i II produkowały łącznie 250 metrów sześciennych garum – słonego sosu rybnego uzyskiwanego ze sfermentowanych ryb. Sos ten był jednym z podstawowych składników wykwintnej kuchni starożytnego Rzymu. Większość sosu zużywano na miejscu, część była transportowana do innych części Europy. Do przewożenia garum wykorzystywano specjalne amfory.
Dzisiaj na Półwyspie Troia rozwija się intensywnie branża turystyczna.
Pierwsze wykopaliska archeologiczne przeprowadzono tu w roku 1850. Odkryto wówczas piękne mozaiki na górnych piętrach domów mieszkalnych.
Nie wiadomo, dlaczego półwysep otrzymał nazwę Troia. Przypuszcza się, że skojarzenia ze sławną Troją z Azji Mniejszej nasunęły się po odkryciu starożytnych budowli.
Zaskakujące jest położenie dwóch nekropolii i mauzoleum. Umiejscowione zostały w centrum, a nie jak to było przyjęte poza miastem. Starsza nekropolia znajduje się obok Fabryki II, a drugie – wczesnochrześcijańska przy bazylice. Mauzoleum, które ze względu na nisze w ścianach nazywane było kolumbarium, uznawane jest według najnowszych badań jako grób rodziny właściciela fabryki i pochodzi z I wieku.
Domy mieszkalne, które znajdowały się na Rua Princesa, były dwupoziomowe. Ich wystrój zachował się.
Bazylika/aula była miejscem wczesnochrześcijańskiego kultu. Posiadała kolumny, ściany zdobiło malarstwo ścienne. Polichromie te należą do największych i najlepiej zachowanych na Półwyspie Iberyjskim malowideł ściennych z okresu późnego antyku. Datuje się je na IV wiek. Przedstawiają między innymi barwne geometryczne powtarzające się wzory, motywy roślinne.
Mieszkańcy Troi utrzymywali się przede wszystkim z przetwórstwa ryb. Szacuje się, że tzw. Fabryka I i II produkowały łącznie 250 metrów sześciennych garum – słonego sosu rybnego uzyskiwanego ze sfermentowanych ryb. Sos ten był jednym z podstawowych składników wykwintnej kuchni starożytnego Rzymu. Większość sosu zużywano na miejscu, część była transportowana do innych części Europy. Do przewożenia garum wykorzystywano specjalne amfory.
Dzisiaj na Półwyspie Troia rozwija się intensywnie branża turystyczna.
Lizbona
Zabytkowa linia 28.
Tramwaj obecny jest w Lizbonie od roku 1873. Początkowo był to tramwaj konny ( najczęściej zaprzęgano do niego muły) , w 1901 roku linia tramwajowa została zelektryfikowana.
Po zlikwidowaniu w roku 1990 dwunastu linii tramwajowych pozostało ich w Lizbonie jeszcze sześć.
Przejazd zabytkową linią 28 dostarcza wielu emocji, w szczególności, gdy tramwaj pnie się po wąskich i krętych uliczkach Alfamy, gdzie znajduje się jeden z najbardziej malowniczych przystanków tramwajowych na trasie przejazdu linii 28. Jadąc tramwajem bez problemu można dotknąć ścian budynków, jeśli wystawimy rękę za okno.
Historyczny tramwaj 28E w Lizbonie, wykonany jest z drewna i malowany na charakterystyczny żółty kolor. Jest wizytówką miasta, zachwyca zarówno mieszkańców, jak i turystów. Jego malownicza trasa przecina historyczne dzielnice, ukazuje urok wąskich uliczek i stromych wzgórz.
Tramwaj obecny jest w Lizbonie od roku 1873. Początkowo był to tramwaj konny ( najczęściej zaprzęgano do niego muły) , w 1901 roku linia tramwajowa została zelektryfikowana.
Po zlikwidowaniu w roku 1990 dwunastu linii tramwajowych pozostało ich w Lizbonie jeszcze sześć.
Przejazd zabytkową linią 28 dostarcza wielu emocji, w szczególności, gdy tramwaj pnie się po wąskich i krętych uliczkach Alfamy, gdzie znajduje się jeden z najbardziej malowniczych przystanków tramwajowych na trasie przejazdu linii 28. Jadąc tramwajem bez problemu można dotknąć ścian budynków, jeśli wystawimy rękę za okno.
Historyczny tramwaj 28E w Lizbonie, wykonany jest z drewna i malowany na charakterystyczny żółty kolor. Jest wizytówką miasta, zachwyca zarówno mieszkańców, jak i turystów. Jego malownicza trasa przecina historyczne dzielnice, ukazuje urok wąskich uliczek i stromych wzgórz.
Most Vasco da Gama spina brzeg rzeki Tag w okolicach Lizbony (w miejscowości Sacavém) z miejscowością Montijo po drugiej stronie rzeki. Jego długość wynosi 17,2 km, w tym 0,829 km to przęsło główne, 11,5 km pozostałe przęsła nurtowe oraz 4,8 km to wiadukty dojazdowe i węzły. Most został zbudowany w celu odciążenia ruchu na jedynym działającym moście - Moście 25 Kwietnia - łączącym Lizbonę z terenami po drugiej stronie Tagu oraz z autostradami.
Most Vasco da Gamy został otwarty dla ruchu samochodowego 29 marca 1998, w czasie odbywających się międzynarodowych targów Expo ’98. Budowlę nazwano imieniem żeglarza Vasco da Gamy w pięćsetną rocznicę odkrycia przez niego drogi morskiej z Europy do Indii.
Most Vasco da Gamy został otwarty dla ruchu samochodowego 29 marca 1998, w czasie odbywających się międzynarodowych targów Expo ’98. Budowlę nazwano imieniem żeglarza Vasco da Gamy w pięćsetną rocznicę odkrycia przez niego drogi morskiej z Europy do Indii.
Most 25 Kwietnia – dwupoziomowy drogowo-kolejowy most wiszący, przerzucony nad Tagiem około 12 km od jego ujścia do Oceanu Atlantyckiego. Łączy lizbońską dzielnicę Alcântara na brzegu północnym z miastem Almada na brzegu południowym. Został zbudowany jako most drogowy w latach 1962–1966. Od otwarcia do 1974 roku nosił nazwę Ponte Salazar (pol. „Most Salazara”). Po rewolucji goździkowej 25 kwietnia 1974 roku zmieniono jego nazwę na Most 25 kwietnia. Był pierwszym mostem w Lizbonie, a do czasu zbudowania w 1998 roku mostu Vasco da Gamy uchodził za główny łącznik między północną a południową Portugalią.
Ze względu na kolor i ogólny wygląd most 25 Kwietnia jest często porównywany do mostu Golden Gate w San Francisco.
Jest to trzeci co do długości most wiszący na świecie przystosowany do ruchu samochodowego i transportu kolejowego.
Ze względu na kolor i ogólny wygląd most 25 Kwietnia jest często porównywany do mostu Golden Gate w San Francisco.
Jest to trzeci co do długości most wiszący na świecie przystosowany do ruchu samochodowego i transportu kolejowego.
Dworzec Cais do Sodoré został uroczyście otwarty 4 września 1895 roku. Znajduje się na Placu do Duque de Terceira, stanowi punkt węzłowy w lizbońskim transporcie.
Stacja jest jednym z najbardziej ruchliwych punktów przesiadkowych miasta, co wynika z faktu połączenia Linha de Cascais z systemami transportowymi - metrem, promami rzecznymi do Cacilhas, Seixal i Montijo, autobusami i tramwajami obejmującymi praktycznie całą Lizbonę w różnych strefach. ( Operatorem lizbońskich autobusów i tramwajów jest firma transportu publicznego Carris. )
Dworzec Cais do Sodoré znajduje się w centrum Lizbony, 10 minut (pieszo) od Praça do Comércio.
Od 7 listopada 2012 budynek dworca jest obiektem zabytkowym.
Pochodzenie nawy dworca nie jest oczywiste. Pierwszy człon cais można przetłumaczyć jako mur lub też peron. Co do drugiego członu nazwy Sodoré przypuszcza się między innymi, że odnosi się on do nazwiska syna kupca Vicente Sodoré – Fradique Sodoré, który miał po trzęsieniu ziemi w roku 1755 wznieść tutaj wiele budowli, przyczyniając się do odbudowy zniszczonej żywiołem okolicy.
Stacja jest jednym z najbardziej ruchliwych punktów przesiadkowych miasta, co wynika z faktu połączenia Linha de Cascais z systemami transportowymi - metrem, promami rzecznymi do Cacilhas, Seixal i Montijo, autobusami i tramwajami obejmującymi praktycznie całą Lizbonę w różnych strefach. ( Operatorem lizbońskich autobusów i tramwajów jest firma transportu publicznego Carris. )
Dworzec Cais do Sodoré znajduje się w centrum Lizbony, 10 minut (pieszo) od Praça do Comércio.
Od 7 listopada 2012 budynek dworca jest obiektem zabytkowym.
Pochodzenie nawy dworca nie jest oczywiste. Pierwszy człon cais można przetłumaczyć jako mur lub też peron. Co do drugiego członu nazwy Sodoré przypuszcza się między innymi, że odnosi się on do nazwiska syna kupca Vicente Sodoré – Fradique Sodoré, który miał po trzęsieniu ziemi w roku 1755 wznieść tutaj wiele budowli, przyczyniając się do odbudowy zniszczonej żywiołem okolicy.
Mercado da Ribeira jest to hala targowa w Cais do Sodré w Lizbonie. Sprzedaje się tutaj między innymi świeże ryby, warzywa, owoce. Ma około 10 tysięcy metrów kwadratowych zadaszonych powierzchni. Targ został otwarty 1 stycznia 1882 roku. 7 czerwca 1893 pożar zniszczył część wschodnią hali targowej. W roku 2000 ledwo utrzymywał się na rynku hurtowym. Jednak w 2001 roku, wraz z otwarciem nowej powierzchni, stał się centrum kultury i rekreacji. Otwarto wówczas także restaurację i sklepy z rzemiosłem artystycznym.
Tag o zachodzie słońca
Lizbona: ALFAMA
Alfama z języka arabskiego nazwa oznacza źródło, łaźnie. Jest to najstarsza dzielnica Lizbony, zbudowana na skalistym stoku nad brzegiem Tagu.
W okresie panowania Maurów obszar ten stanowił centrum miasta. Po zdobyciu miasta przez chrześcijan w połowie XII w. stopniowo - w obawie przed trzęsieniami ziemi - zaczęto przeprowadzać się do innych dzielnic, w tym m.in. na tereny dzisiejszej Baixy. Alfama stała się wówczas dzielnicą zamieszkaną przez najniższą warstwę społeczną, m.in. rybaków. Jednak charakterystyczne położenie Alfamy przyczyniło się do tego, że w czasie wielkiego trzęsienia ziemi w 1755 roku zabudowania Alfamy przetrwały praktycznie w nienaruszonym stanie.
Na terenie Alfamy nie zachowała się zabudowa mauretańska, z wyjątkiem planu ulic, który przypomina stare dzielnice Maghrebu. Fragmenty najstarszych murów widoczne są jednak w wielu miejscach, m.in. w murach oporowych oraz przyziemiach niektórych domów. Zabytki ulokowane są jedynie na obrzeżach Alfamy, są to m.in.: Zamek św. Jerzego (zbudowany w czasach mauretańskich), katedra Sé, kościół św. Antoniego z XII w. i kościół św. Michała.
Ulice Alfamy są wąskie, kręte i strome, do dziś brukowane jedynie drobną, nierówną kostką - taką samą kostką brukowane są również wąziutkie (na jedna osobę) chodniki. Wiele ulic jest tak wąskich, że niemożliwy jest w nie wjazd samochodem. Na najbardziej stromych odcinkach uliczki przechodzą w długie ciągi schodów - wejścia do domów prowadzą wprost z niewielkich podestów między nimi.
W dzielnicy tej narodziła się pod koniec XIX wieku muzyka fado. Na obrzeżach Alfamy znajduje się m.in. muzeum poświęcone fado i gitarze portugalskiej (Casa do Fado e da Guitarra Portuguesa).
Nad Alfamą góruje zamek św. Jerzego, w którym do XVI wieku rezydował król portugalski. Został on zbudowany przez Maurów na początku XII wieku i służył jako twierdza.
Z różnych punktów Alfamy rozciąga się wspaniały widok na rzekę Tag i inne części miasta.
W okresie panowania Maurów obszar ten stanowił centrum miasta. Po zdobyciu miasta przez chrześcijan w połowie XII w. stopniowo - w obawie przed trzęsieniami ziemi - zaczęto przeprowadzać się do innych dzielnic, w tym m.in. na tereny dzisiejszej Baixy. Alfama stała się wówczas dzielnicą zamieszkaną przez najniższą warstwę społeczną, m.in. rybaków. Jednak charakterystyczne położenie Alfamy przyczyniło się do tego, że w czasie wielkiego trzęsienia ziemi w 1755 roku zabudowania Alfamy przetrwały praktycznie w nienaruszonym stanie.
Na terenie Alfamy nie zachowała się zabudowa mauretańska, z wyjątkiem planu ulic, który przypomina stare dzielnice Maghrebu. Fragmenty najstarszych murów widoczne są jednak w wielu miejscach, m.in. w murach oporowych oraz przyziemiach niektórych domów. Zabytki ulokowane są jedynie na obrzeżach Alfamy, są to m.in.: Zamek św. Jerzego (zbudowany w czasach mauretańskich), katedra Sé, kościół św. Antoniego z XII w. i kościół św. Michała.
Ulice Alfamy są wąskie, kręte i strome, do dziś brukowane jedynie drobną, nierówną kostką - taką samą kostką brukowane są również wąziutkie (na jedna osobę) chodniki. Wiele ulic jest tak wąskich, że niemożliwy jest w nie wjazd samochodem. Na najbardziej stromych odcinkach uliczki przechodzą w długie ciągi schodów - wejścia do domów prowadzą wprost z niewielkich podestów między nimi.
W dzielnicy tej narodziła się pod koniec XIX wieku muzyka fado. Na obrzeżach Alfamy znajduje się m.in. muzeum poświęcone fado i gitarze portugalskiej (Casa do Fado e da Guitarra Portuguesa).
Nad Alfamą góruje zamek św. Jerzego, w którym do XVI wieku rezydował król portugalski. Został on zbudowany przez Maurów na początku XII wieku i służył jako twierdza.
Z różnych punktów Alfamy rozciąga się wspaniały widok na rzekę Tag i inne części miasta.
Katedra
Kościół św. Antoniego w Lizbonie (port: Igreja de Santo António de Lisboa) poświęcony jest Świętemu Antoniemu z Lizbony (znany również w świecie chrześcijańskim jako święty Antoni Padewski). Zgodnie z tradycją kościół został zbudowany na miejscu, gdzie urodził się święty w 1195. Kościół został sklasyfikowany jako Pomnik Narodowy.
Dom, gdzie urodził się św. Antoni, znajdował się w pobliżu katedry w Lizbonie i w XV wieku został przekształcony w kaplicę, która za czasów panowania króla Manuela, na początku XVI wieku, została gruntownie przebudowana. Zrekonstruowano ją ponownie za czasów króla Jana V w roku 1730, zmieniono również wówczas jej wystój. W wyniku trzęsienia ziemi w 1755 roku budowla została zupełnie zniszczona, zachowała się jedynie pierwotna kaplica. W 1767 roku kościół został całkowicie zrekonstruowany w stylu barokowo-rokokowym.
Od roku 1755 w dzień św. Antoniego - 13 czerwca – z kościoła wyrusza uroczysta procesja, przechodzi obok lizbońskiej katedry i dalej jej trasa wiedzie uliczkami pobliskiej Alfamy.
Dom, gdzie urodził się św. Antoni, znajdował się w pobliżu katedry w Lizbonie i w XV wieku został przekształcony w kaplicę, która za czasów panowania króla Manuela, na początku XVI wieku, została gruntownie przebudowana. Zrekonstruowano ją ponownie za czasów króla Jana V w roku 1730, zmieniono również wówczas jej wystój. W wyniku trzęsienia ziemi w 1755 roku budowla została zupełnie zniszczona, zachowała się jedynie pierwotna kaplica. W 1767 roku kościół został całkowicie zrekonstruowany w stylu barokowo-rokokowym.
Od roku 1755 w dzień św. Antoniego - 13 czerwca – z kościoła wyrusza uroczysta procesja, przechodzi obok lizbońskiej katedry i dalej jej trasa wiedzie uliczkami pobliskiej Alfamy.
Punkt widokowy Św. Łucji
Punkt widokowy Bramy Słońca
Widok z punktu widokowego Brama Słońca rozciąga się na całą Alfamę. Z tego miejsca podziwiać można rzekę Tag oraz na wspaniałe czerwone dachy tej dzielnicy. Jest to najbardziej oblegany przez turystów taras widokowy.
Widok z punktu widokowego Brama Słońca rozciąga się na całą Alfamę. Z tego miejsca podziwiać można rzekę Tag oraz na wspaniałe czerwone dachy tej dzielnicy. Jest to najbardziej oblegany przez turystów taras widokowy.
Zamek św. Jerzego
Nad Alfamą góruje zamek św. Jerzego, w którym do XVI wieku rezydował król portugalski. Został on zbudowany przez Maurów na początku XII wieku i służył jako twierdza. W jednej z wież tego zamku – Torre do Tombo – znajdowało się archiwum królewskich dokumentów. W 1755 roku trzęsienie ziemi zniszczyło wieżę, lecz dzięki temu, że nie wybuchł pożar, udało się uratować większość dokumentów.
Zamek stracił na znaczeniu, kiedy król Manuel I Szczęśliwy w XVI wieku polecił wybudować pałac nad rzeką Tag ( patrz: Praça do Comércio )
W 1569 Sebastian I nakazał rekonstrukcję zamku św. Jerzego i ustanowił tutaj swoją rezydencję.
W czasie hiszpańskiego panowania zamek służył jako koszary i więzienie.
W latach trzydziestych XX w. podjęto prace konserwatorskie. Obiekt stał się wtedy atrakcją turystyczną, zwłaszcza że ze wzgórza zamkowego roztaczają się piękne widoki na stolicę Portugalii.
Wykopaliska archeologiczne prowadzone na wzgórzu św. Jerzego wydobyły na światło dzienne pozostałości po osadach Fenicjan, Greków oraz Kartagińczyków datowane od VIII wieku p.n.e.
Nad Alfamą góruje zamek św. Jerzego, w którym do XVI wieku rezydował król portugalski. Został on zbudowany przez Maurów na początku XII wieku i służył jako twierdza. W jednej z wież tego zamku – Torre do Tombo – znajdowało się archiwum królewskich dokumentów. W 1755 roku trzęsienie ziemi zniszczyło wieżę, lecz dzięki temu, że nie wybuchł pożar, udało się uratować większość dokumentów.
Zamek stracił na znaczeniu, kiedy król Manuel I Szczęśliwy w XVI wieku polecił wybudować pałac nad rzeką Tag ( patrz: Praça do Comércio )
W 1569 Sebastian I nakazał rekonstrukcję zamku św. Jerzego i ustanowił tutaj swoją rezydencję.
W czasie hiszpańskiego panowania zamek służył jako koszary i więzienie.
W latach trzydziestych XX w. podjęto prace konserwatorskie. Obiekt stał się wtedy atrakcją turystyczną, zwłaszcza że ze wzgórza zamkowego roztaczają się piękne widoki na stolicę Portugalii.
Wykopaliska archeologiczne prowadzone na wzgórzu św. Jerzego wydobyły na światło dzienne pozostałości po osadach Fenicjan, Greków oraz Kartagińczyków datowane od VIII wieku p.n.e.
Casa dos Bicos
Casa dos Bicos (Dom Kolców) jest to zabytkowa kamienica w Lizbonie, która zbudowana została na początku XVI wieku w dzielnicy Alfama. Posiada ciekawą renesansową elewację z elementami wskazującymi na wpływ stylu manuelińskiego. Przetrwała ogromne trzęsienie ziemi z 1755 rou.
Casa dos Bicos została zbudowana w 1523 r. przez Brasa de Albuquerque (1501-1581), syna pierwszego gubernatora Indii Portugalskich. Spędził on kilka lat we Włoszech, gdzie obserwował włoską architekturę renesansową, w tym Palazzo dei Diamanti w Ferrarze oraz zastosowane w tym pałacu boniowanie. Po powrocie do Portugalii Bras de Albuquerque zbudował Casa dos Bicos z fasadą tego typu, ale z oknami i portalami utrzymanymi w stylu manuelińskim.
Kamienica pozostała w rękach rodziny Albuquerque aż do XIX wieku, kiedy to została zakupiona przez handlarza dorszy. Stała się ona następnie na długie lata magazynem bacalhau.
W 1980 roku Casa dos Bicos została odrestaurowana i częściowo przebudowana.
W obrębie kamienicy prowadzone były wykopaliska archeologiczne, które odsłoniły pozostałości po Rzymianach i Maurach. Obecnie jest ona siedzibą Fundacji José Saramago.
Casa dos Bicos (Dom Kolców) jest to zabytkowa kamienica w Lizbonie, która zbudowana została na początku XVI wieku w dzielnicy Alfama. Posiada ciekawą renesansową elewację z elementami wskazującymi na wpływ stylu manuelińskiego. Przetrwała ogromne trzęsienie ziemi z 1755 rou.
Casa dos Bicos została zbudowana w 1523 r. przez Brasa de Albuquerque (1501-1581), syna pierwszego gubernatora Indii Portugalskich. Spędził on kilka lat we Włoszech, gdzie obserwował włoską architekturę renesansową, w tym Palazzo dei Diamanti w Ferrarze oraz zastosowane w tym pałacu boniowanie. Po powrocie do Portugalii Bras de Albuquerque zbudował Casa dos Bicos z fasadą tego typu, ale z oknami i portalami utrzymanymi w stylu manuelińskim.
Kamienica pozostała w rękach rodziny Albuquerque aż do XIX wieku, kiedy to została zakupiona przez handlarza dorszy. Stała się ona następnie na długie lata magazynem bacalhau.
W 1980 roku Casa dos Bicos została odrestaurowana i częściowo przebudowana.
W obrębie kamienicy prowadzone były wykopaliska archeologiczne, które odsłoniły pozostałości po Rzymianach i Maurach. Obecnie jest ona siedzibą Fundacji José Saramago.
Fado
Fado jest to gatunek muzyczny powstały w XIX wieku w biednych dzielnicach portowych miast Portugalii, głównie w lizbońskich kwartałach Alfama i Mouraria. Fado to melancholijna pieśń wykonywana przez jednego wokalistę przy akompaniamencie dwóch gitar. Nazywane jest czasami portugalskim bluesem. ( Słowo fado oznacza los, przeznaczenie )
Do głównych motywów pieśni fadonależą nieszczęśliwa miłość, nierówność społeczna, tęsknota za czasem minionym lub marzenia o lepszych czasach, ból egzystencjalny ( saudade ).
Za największą pieśniarkę fado i wzorzec artysty tego gatunku uważa się Amálię Rodrigues.
W Lizbonie znajduje się Muzeum Fado.
27 listopada 2011 roku fado jako styl popularnych pieśni został wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.
Fado jest to gatunek muzyczny powstały w XIX wieku w biednych dzielnicach portowych miast Portugalii, głównie w lizbońskich kwartałach Alfama i Mouraria. Fado to melancholijna pieśń wykonywana przez jednego wokalistę przy akompaniamencie dwóch gitar. Nazywane jest czasami portugalskim bluesem. ( Słowo fado oznacza los, przeznaczenie )
Do głównych motywów pieśni fadonależą nieszczęśliwa miłość, nierówność społeczna, tęsknota za czasem minionym lub marzenia o lepszych czasach, ból egzystencjalny ( saudade ).
Za największą pieśniarkę fado i wzorzec artysty tego gatunku uważa się Amálię Rodrigues.
W Lizbonie znajduje się Muzeum Fado.
27 listopada 2011 roku fado jako styl popularnych pieśni został wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.
Lizbona: BAIXA
Baixa to historyczne serce Lizbony i centrum handlowe. Neoklasycystyczne budowle zbudowane po trzęsieniu ziemi w 1755 roku otaczają place Handlowy i Rossio. Na tętniących życiem deptakach znajdują się tradycyjne restauracje serwujące owoce morza. Są tutaj również liczne sklepy z pamiątkami. W Narodowym Muzeum Sztuki Współczesnej położonym w ekskluzywnej dzielnicy Chiado prezentowana jest sztuka portugalska z okresu od połowy XIX wieku do współczesności.
Praça do Comércio
Praça do Comércio jest jednym z najważniejszych placów Lizbony. Usytuowany jest przy brzegu rzeki Tag oraz przy reprezentacyjnym deptaku Lizbony - Rua Augusta. Od wylotu tej ulicy oddziela go łuk triumfalny Arco da Rua Augusta, od rzeki natomiast - fragment nabrzeża z marmurowymi kolumnami, zwany Cais das Colunas.
W roku 1511 król Manuel I kazał wybudować tutaj nowy pałac i przeniósł swoją rezydencję z zamku św. Jerzego.
Plac jest nadal powszechnie znany jako Terreiro do Paço (pol. Plac Pałacowy), ponieważ znajdował się tutaj Pałac Ribeira zanim nie został zniszczony przez wielkie trzęsienie ziemi w 1755. Po trzęsieniu ziemi plac został całkowicie przebudowany w ramach planu nowej dzielnicy Baixa. Autorem tego planu był Markiz de Pombal. Na środku placu znajduje się pomnik króla Józefa I Reformatora, który zatwierdził projekt markiza.
Pałac, który znajdował się na tym placu i był przez wiele lat główną rezydencją królów Portugalii, nie został nigdy odbudowany po trzęsieniu ziemi z roku 1755.
Praça do Comércio jest jednym z najważniejszych placów Lizbony. Usytuowany jest przy brzegu rzeki Tag oraz przy reprezentacyjnym deptaku Lizbony - Rua Augusta. Od wylotu tej ulicy oddziela go łuk triumfalny Arco da Rua Augusta, od rzeki natomiast - fragment nabrzeża z marmurowymi kolumnami, zwany Cais das Colunas.
W roku 1511 król Manuel I kazał wybudować tutaj nowy pałac i przeniósł swoją rezydencję z zamku św. Jerzego.
Plac jest nadal powszechnie znany jako Terreiro do Paço (pol. Plac Pałacowy), ponieważ znajdował się tutaj Pałac Ribeira zanim nie został zniszczony przez wielkie trzęsienie ziemi w 1755. Po trzęsieniu ziemi plac został całkowicie przebudowany w ramach planu nowej dzielnicy Baixa. Autorem tego planu był Markiz de Pombal. Na środku placu znajduje się pomnik króla Józefa I Reformatora, który zatwierdził projekt markiza.
Pałac, który znajdował się na tym placu i był przez wiele lat główną rezydencją królów Portugalii, nie został nigdy odbudowany po trzęsieniu ziemi z roku 1755.
Lizbona: CHIADO
Chiado to lizbońskie centrum handlowo-teatralne z handlową ulicą Garrett, przy której funkcjonują luksusowe butiki, restauracje i księgarnia Bertrand z XVIII wieku. Miejscowi spotykają się przy pomnikach portugalskich pisarzy na placu Luísa de Camõesa. W pobliżu stoją kościoły Igreja da Encarnação i Igreja do Loreto z bogato zdobionym, marmurowym wnętrzem, a teatr narodowy São Carlos z XVIII wieku posiada dekoracje w stylu rokoko.
Elevador de Santa Justa (port: Winda Santa Justa, zwana również Elevador do Carmo) – zabytkowa, publiczna winda w dzielnicy Santa Justa, w historycznym centrum Lizbony, położona na końcu Rua de Santa Justa. Łączy niższe ulice Baixa z wyżej położonym Largo do Carmo (Plac Carmo). Jej budowa została ukończona w roku 1902. Pierwotnie napędzana była maszyną parową, która została w roku 1907 zastąpiona przez silnik elektryczny. Od czasu budowy winda stała się atrakcją turystyczną portugalskiej stolicy. W odróżnieniu od wszystkich innych wyciągów miejskich, Santa Justa jest jedynym, który porusza się w pionie. Inne windy, w tym Elevador da Glória i Elevador do Lavra, pełnią rolę kolei linowo-terenowych.
Ruiny klasztoru Karmelitów. Klasztor Karmelitów w Lizbonie jest obecnie pomnikiem-pamiątką. Średniowieczny zespół klasztorny został zniszczony w wyniku trzęsienia ziemi i tsunami z 1755 roku. Ruiny gotyckiego kościoła (Igreja do Carmo) są dziś żywym śladem tamtych wydarzeń wkomponowanym we współczesną architekturę. Obecnie wykorzystywane są jako siedziba muzeum archeologicznego (Museu Arqueológico do Carmo). Klasztor Karmelitów został założony w 1389 roku dzięki staraniom portugalskiego rycerza Nuno Álvaresa Pereiry. Zespół klasztorny był początkowo zamieszkiwany przez mnichów z Moury (południowa Portugalia), którzy przybyli tu w 1392 roku. W 1404 Álvares Pereira ofiarował swój majątek ma rzecz klasztoru, a w 1423 został nawet jednym z jego braci zakonnych. Zarówno kościół jak i klasztor zostały zbudowane w stylu gotyckim. Już po wzniesieniu fundamentów pojawiły się liczne problemy konstrukcyjne spowodowane niestabilnością gruntu.
W dniu 1 listopada 1755 roku ogromne trzęsienie ziemi o sile około 9 stopni w skali Richtera zniszczyło większość kompleksu. Zniszczona została znajdująca się w nim biblioteka, 5000 woluminów bezpowrotnie utracono. Po katastrofie kompleks został przebudowany i ostatecznie stał się siedzibą wojsk. Kościół nigdy nie został w pełni odbudowany.
W 1864 roku Stowarzyszenie Portugalskich Archeologów przekształciło zrujnowany budynek w muzeum. W XX wieku, w czasie trwania rewolucji goździków, klasztor był ostatnim bastionem prezydenta tzw. Nowego Państwa, Marcela Caetano oraz jego podwładnych.
Ruiny klasztoru karmelitów są bardzo dobrze widoczne z windy Santa Justa.
W dniu 1 listopada 1755 roku ogromne trzęsienie ziemi o sile około 9 stopni w skali Richtera zniszczyło większość kompleksu. Zniszczona została znajdująca się w nim biblioteka, 5000 woluminów bezpowrotnie utracono. Po katastrofie kompleks został przebudowany i ostatecznie stał się siedzibą wojsk. Kościół nigdy nie został w pełni odbudowany.
W 1864 roku Stowarzyszenie Portugalskich Archeologów przekształciło zrujnowany budynek w muzeum. W XX wieku, w czasie trwania rewolucji goździków, klasztor był ostatnim bastionem prezydenta tzw. Nowego Państwa, Marcela Caetano oraz jego podwładnych.
Ruiny klasztoru karmelitów są bardzo dobrze widoczne z windy Santa Justa.
Lizbona: BAIRRO ALTO
Kolejka linowo-terenowa (Elevador da Bica) - kolejka została zaprojektowana przez portugalskiego inżyniera Raoul Mesnier du Ponsard. Pop raz pierwszy została uruchomiona 28 czerwca 1892 roku. Początkowo napędzana była silnikiem wodnym, potem parowym, w 1914 roku została wyposażona w napęd elektryczny.
Jest to klasyczna kolejka linowa z maszyną wyciągową na stacji znajdującej się na górze, z wagonikami dostosowanymi do ukształtowania terenu jadącymi po szynach. Wspina się na wysokość 245 metrów, pokonuje różnicę poziomów 45 metrów.
Jest to klasyczna kolejka linowa z maszyną wyciągową na stacji znajdującej się na górze, z wagonikami dostosowanymi do ukształtowania terenu jadącymi po szynach. Wspina się na wysokość 245 metrów, pokonuje różnicę poziomów 45 metrów.
Lizbona: BELEM
Santa Maria de Belém (nazwa zazwyczaj skracana jest do Belém) – dzielnica (freguesia), jedno z zachodnich przedmieść Lizbony, położone w pobliżu ujścia Tagu do Oceanu Atlantyckiego i oddalone od centrum miasta o niecałe 6 kilometrów. Belém, po portugalsku Betlejem, było głównym portem w czasach świetności portugalskiego imperium kolonialnego. W 1497 wyruszył stamtąd Vasco da Gamy na swoją przełomową wyprawę. W podzięce za przetarcie morskiego szlaku do Indii postawiono tam w latach 1502-51 Klasztor Hieronimitów, uważany za szczytowe osiągnięcie architektury manuelińskiej.
Wieża de Belem została wybudowana z polecenia portugalskiego króla Manuela I Szczęśliwego w latach 1515–1520. Zaprojektował ją Fernando de Arruda i uchodzi ona za jedyną zachowaną do dziś budowlę wzniesioną całkowicie w tzw. stylu manuelińskim. Postawiona w epoce wielkich odkryć geograficznych odgrywała rolę strażnicy lizbońskiego portu, stała się także punktem orientacyjnym dla wracających do ojczyzny żeglarzy i symbolem morskiej potęgi Portugalii. W okresach późniejszych, m.in. w czasie okupacji hiszpańskiej (1580-1640), pełniła funkcję więzienia, w którym przetrzymywano więźniów politycznych. Pierwotnie budowla wznosiła się pośrodku koryta Tagu. W wyniku wielkiego trzęsienia ziemi z 1755 r. rzeka zmieniła nieco swoje koryto i obecnie wieża znajduje się tuż przy jej prawym brzegu. W 1833 r. przez dwa miesiące był tu więziony generał Józef Bem, twórca Legionu Polskiego w Portugalii.
Pomnik Odkrywców – monumentalny pomnik, znajdujący się w lizbońskiej dzielnicy Belém.
Pomnik został zaprojektowany przez portugalskiego architekta José Angelo Cottinelli Telmo i rzeźbiarza Leopoldo de Almeida na wystawę w roku 1940, która została zorganizowana z okazji osiemsetlecia istnienia Portugali ( której początki sięgają 1140 roku ) i w trzechsetną rocznicę uniezależnienia się Portugalii od Hiszpanii ( 1640 ).
Obecna konstrukcja pochodzi z 1960 roku. Powstała w pięćsetną rocznicę śmierci księcia Henryka Żeglarza. Sama konstrukcja jest zbudowana z betonu, ma kształt karaweli i liczy 52 metry wysokości. Pomnik przedstawia ważne postacie z okresu wielkich odkryć geograficznych, zarówno żeglarzy, jak i naukowców i misjonarzy.
Ma kształt karaweli z herbem Portugalii, na przodzie stoi Henryk Żeglarz, trzymając w ręku małą karawelę. Po obydwu stronach widnieją figury przedstawiające żeglarzy uczestniczących w wyprawach, których celem były odkrycia nowego świata ( w tym Vasco da Gama , Ferdynand Magellan, odkrywca Brazylii Pedro Alvares Cabral, odkrywca Przylądka Dobrej Nadziei Bartolomeu Diaz, kartografowie, pisarze, malarze, naukowcy, misjonarz Franciszek Ksawery oraz królowie ( 33 figury ). Na samym szczycie pomnika znajduje się mały taras widokowy, z którego widać panoramę dzielnicy Belém.
W pobliżu pomnika znajduje się mozaika o średnicy 50 metrów przedstawiająca mapę i trasy podróży portugalskich odkrywców. Mozaika ta ( róża wiatrów ) została podarowana w 1960 roku przez Republikę Południowej Afryki. Widnieją tutaj miejsca odkryte przez Portugalię między innymi : Azory ( 1427 ), Republika Zielonego Przylądka ( 1444 ), Guinea 1460, Congo 1483, Angola, Przylądek Dobrej Nadzei, Calcuta, Madagascar, Nowa Funlandia, Porto Seguro ( Brazylia 1500 ).
Od strony północnej znajduje się inskrypcja: „Ku czci księcia Henryka i Portugalczyków, którzy odkryli drogi morskie”.
Pomnik został zaprojektowany przez portugalskiego architekta José Angelo Cottinelli Telmo i rzeźbiarza Leopoldo de Almeida na wystawę w roku 1940, która została zorganizowana z okazji osiemsetlecia istnienia Portugali ( której początki sięgają 1140 roku ) i w trzechsetną rocznicę uniezależnienia się Portugalii od Hiszpanii ( 1640 ).
Obecna konstrukcja pochodzi z 1960 roku. Powstała w pięćsetną rocznicę śmierci księcia Henryka Żeglarza. Sama konstrukcja jest zbudowana z betonu, ma kształt karaweli i liczy 52 metry wysokości. Pomnik przedstawia ważne postacie z okresu wielkich odkryć geograficznych, zarówno żeglarzy, jak i naukowców i misjonarzy.
Ma kształt karaweli z herbem Portugalii, na przodzie stoi Henryk Żeglarz, trzymając w ręku małą karawelę. Po obydwu stronach widnieją figury przedstawiające żeglarzy uczestniczących w wyprawach, których celem były odkrycia nowego świata ( w tym Vasco da Gama , Ferdynand Magellan, odkrywca Brazylii Pedro Alvares Cabral, odkrywca Przylądka Dobrej Nadziei Bartolomeu Diaz, kartografowie, pisarze, malarze, naukowcy, misjonarz Franciszek Ksawery oraz królowie ( 33 figury ). Na samym szczycie pomnika znajduje się mały taras widokowy, z którego widać panoramę dzielnicy Belém.
W pobliżu pomnika znajduje się mozaika o średnicy 50 metrów przedstawiająca mapę i trasy podróży portugalskich odkrywców. Mozaika ta ( róża wiatrów ) została podarowana w 1960 roku przez Republikę Południowej Afryki. Widnieją tutaj miejsca odkryte przez Portugalię między innymi : Azory ( 1427 ), Republika Zielonego Przylądka ( 1444 ), Guinea 1460, Congo 1483, Angola, Przylądek Dobrej Nadzei, Calcuta, Madagascar, Nowa Funlandia, Porto Seguro ( Brazylia 1500 ).
Od strony północnej znajduje się inskrypcja: „Ku czci księcia Henryka i Portugalczyków, którzy odkryli drogi morskie”.
Klasztor Hieronimitów – kompleks klasztorny w dzielnicy Lizbony Belém, zbudowany w I połowie XVI wieku w stylu manuelińskim stanowiącym portugalski wariant późnego gotyku, łączącym cechy stylu gotyckiego i renesansu. W 1983 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Klasztor budowano z polecenia króla Manuela I jako votum dziękczynne za szczęśliwy powrót Vasco da Gamy z wyprawy do Indii. Powstał on na miejscu kaplicy św. Hieronima wzniesionej z inicjatywy p Henryka Żeglarza. Do 1834 klasztor był pod opieką zakonu św. Hieronima. Klasztor pełni funkcję portugalskiego panteonu. Zostało tu pochowanych wielu członków królewskiej rodziny. W klasztorze. Są tutaj groby króla Manuela i jego małżonki, nagrobek Vasco da Gamy oraz jednego z najważniejszych portugalskich pisarzy Fernando Pessoa.
W części dobudowanej w 1850 roku znajduje się dzisiaj Muzeum Archeologiczne i Muzeum Morskie.
Klasztor hieronimitów wraz z Bramą Belém i Pomnikiem Odkryć Geograficznych jest symbolem portugalskich podbojów.
Na szczególną uwagę zasługuje portal od strony południowej wysoki na 32 metry. Między jednymi a drugimi drzwiami wejściowymi znajduje się figura Henryka Żeglarza, nad łukiem portalu widnieje figura Maryi z Dzieciątkiem, a jeszcze wyżej całości strzeże Archanioł Gabriel. Pod baldachimem stoją 24 naturalnej wielkości figury apostołów, świętych oraz biskupów. Są one otoczone późnogotyckim ornamentem gałęziowym (wyobrażającym suche bezlistne i ostro łamiące się gałęzie o nerwowym przebiegu ) oraz ornamentem przedstawiającym liście i ozdobne kwiaty.
Do kościoła wchodzi się od strony zachodniej. W jego wnętrzu charakterystyczne są smukłe kolumny podtrzymujące sklepienie sieciowe, w którym wprowadzono krzyżujące się żebra tworzące siatkę rombów.
Po stronie północnej znajduje się sarkofag Vasco da Gamy utrzymany w stylu manuelińskim. Vasco da Gama zmarł jako wicekról Indii w roku 1524 i w Indiach został pochowany. Dopiero w roku 1880 jego doczesne szczątki zostały złożone w Lizbonie.
Perłą portugalskiej sztuki budowniczej są krużganki klasztoru hieronimitów. Łączą one cechy stylu architektonicznego świata zachodniego, wschodu, również dalekiego wschodu.
Klasztor budowano z polecenia króla Manuela I jako votum dziękczynne za szczęśliwy powrót Vasco da Gamy z wyprawy do Indii. Powstał on na miejscu kaplicy św. Hieronima wzniesionej z inicjatywy p Henryka Żeglarza. Do 1834 klasztor był pod opieką zakonu św. Hieronima. Klasztor pełni funkcję portugalskiego panteonu. Zostało tu pochowanych wielu członków królewskiej rodziny. W klasztorze. Są tutaj groby króla Manuela i jego małżonki, nagrobek Vasco da Gamy oraz jednego z najważniejszych portugalskich pisarzy Fernando Pessoa.
W części dobudowanej w 1850 roku znajduje się dzisiaj Muzeum Archeologiczne i Muzeum Morskie.
Klasztor hieronimitów wraz z Bramą Belém i Pomnikiem Odkryć Geograficznych jest symbolem portugalskich podbojów.
Na szczególną uwagę zasługuje portal od strony południowej wysoki na 32 metry. Między jednymi a drugimi drzwiami wejściowymi znajduje się figura Henryka Żeglarza, nad łukiem portalu widnieje figura Maryi z Dzieciątkiem, a jeszcze wyżej całości strzeże Archanioł Gabriel. Pod baldachimem stoją 24 naturalnej wielkości figury apostołów, świętych oraz biskupów. Są one otoczone późnogotyckim ornamentem gałęziowym (wyobrażającym suche bezlistne i ostro łamiące się gałęzie o nerwowym przebiegu ) oraz ornamentem przedstawiającym liście i ozdobne kwiaty.
Do kościoła wchodzi się od strony zachodniej. W jego wnętrzu charakterystyczne są smukłe kolumny podtrzymujące sklepienie sieciowe, w którym wprowadzono krzyżujące się żebra tworzące siatkę rombów.
Po stronie północnej znajduje się sarkofag Vasco da Gamy utrzymany w stylu manuelińskim. Vasco da Gama zmarł jako wicekról Indii w roku 1524 i w Indiach został pochowany. Dopiero w roku 1880 jego doczesne szczątki zostały złożone w Lizbonie.
Perłą portugalskiej sztuki budowniczej są krużganki klasztoru hieronimitów. Łączą one cechy stylu architektonicznego świata zachodniego, wschodu, również dalekiego wschodu.
Centrum Kulturalne Belém (Centro Cultural de Belém)
Budowa Centrum Kulturalnego została zainicjowana w latach 90 XX wieku. Jest to kompleks obejmujący obiekty przeznaczone do celów artystycznych (między innymi wystawienniczych oraz teatralnych ) oraz konferencyjnych.
Budowa Centrum Kulturalnego została zainicjowana w latach 90 XX wieku. Jest to kompleks obejmujący obiekty przeznaczone do celów artystycznych (między innymi wystawienniczych oraz teatralnych ) oraz konferencyjnych.
Pastéis de Belém – babeczki z ciasta francuskiego o średnicy 8 cm wypełnione kremem z żółtek, cukru, mleka, posypywane cynamonem lub cukrem pudrem. Są one charakterystyczne dla kuchni portugalskiej, wypiekane „ za zamkniętymi drzwiami”, w sekretnym pomieszczeniu według receptury, która nie została ujawniona już od prawie dwustu lat. Wywodzą się one z klasztoru hieronimitów z Belém ( dzisiaj dzielnica Lizbony). Zakonnicy używali pierwotnie białek z kurzych jaj do krochmalenia habitów, a z niepotrzebnych żółtek zaczęli produkować babeczki, które stały się z czasem ważnym źródłem dochodów klasztoru. Po likwidacji klasztoru w 1834 r. przepis sprzedano. Dzisiaj można je kupić pod zastrzeżoną nazwą pastéis de Belém w piekarni sąsiadującej z klasztorem. Można je jeść zarówno na zimno jak i na ciepło.